عشق سالهای کرونا

گر هیچ نبود، دل تو یارم بود

دستم به درون دست دلدارم بود

پولم که بخورد بانک و آبی رویش

آرامش قلب تو مددکارم بود

تنها چو بماندم و نکردم کس یاد

بودی تو و بی نیازِ اغیارم بود

سیل آمد و خانه ام گرفت اَر پاییز

آغوش تو قایق نگهدارم بود

از قیمت ارز و حسرت نرخ طلا

کی با نفس گرم تو آزارم بود؟

بی کار چو گشتم نخورم غم یارا

زان روی که عاشقیِ تو کارم بود

چون زلزه آمد و زمین خورد ترک

چادر گلی ات پناهِ آوارم بود

پشتم بشدش خالی اگ، بودی تو

این قوّت قلب تو چو دیوارم بود

سفره همه شب خالی و ماه رمضان

بوست سحری، بوس تو افطارم بود

ماشین پراید زیر پا بود ولی

در پیش تو گو به سان جگوارم بود

راه است پر از سنگ ولی هیچم باک

چون همسفر تو جاده هموارم بود

گاهی چو بشد روغن و آبم قاطی

روی تو مکانیکیه سیّارم بود

نیمرو و پیاز، نان خشک و چایی

از دست تو چون ماهی خاویارم بود

گر برق برفت، توی آن ظلمت شب

برق چش تو شمع و رادارم بود

قبل تو فقط چرند بافیدم من

عشق تو دلیل رشد اشعارم بود

رنگ از رخ من پرید، هر گاه و دمی

رژ از لب تو رنگ به رخسارم بود

جوراب چو پاره، خشتکم در رفته

پینه چو زدی چه شیک شلوارم بود

حمام برفتم و شدش مو پر پیچ

گرمای تنفست سشووآرم بود

اخبار بد و پر از غم و ماتمِ شهر

شیرین چو تو گوینده اخبارم بود

خانه چو بُوَد به سانِ قوطی کبریت

با تو به خدا به قدر هکتارم بود

تحریم شدیم، گر ز هر سمتیُ سوی

گفتم به درک، یار وفادارم بود

لیکن چو گرفتی کرونا، خانه نیا

کز بوس و بغل های تو بیزارم بود

آغوش نخواهم و نفس نیز نکش

بسیار ز سرفه های تو عارم بود

کف کرد دهانت ز چه رو عفریته؟

ای داد که این زَنَک نگو هار ام بود!

آخر چه گناهی شدش این را باعث؟

یا رب کرونا زنی سزاوارم بود؟؟

شکر که جواب تستم منفیست

خون پاک، ولی اوره به ادرارم بود

رو گوشه ای و خودت قرنطینه بکن

هر جا که بسی دور ز اطرافم بود

گفتند که پنبه نم بکن در روغن[1]

شافت بکن، این پند گوهربارم بود

حتما کرونا گرفتی از دُژمن[2] دین

تو کافر و من خدا نگهدارم بود

نزدیک شوی تیر کنم شلیکت

این اول و آخرینِ اخطارم بود

گر روی به قبله گشتی و لنگان سیخ

بر سنگ نویسم زن بیمارم بود

[1] یکی از طبیبان اسلامی آغشته کردن پنبه به روغن بنفشه و شیاف در مقعد را برای درمان کرونا توصیه کردند. [2] دژمن را هیچ وقت دست کم نگیرید!